hayatýma giren bütün erkeklerin kafasýný kopartmak istiyorum. klasik dimi? öyle sanýn siz.

ders çalismak isteyip de basaramayainca vicdan azabi duymaktan nefret ediyorum.

biraz çabayla kolayca çözülebilcek -aslinda sorun bile olmayan- sorunlari ilkokuldna kalma utangaçliklarla ignore ederek hem karsi tarafi asagilayan, hem de karsi tarafin bozuldugunu farketmesine ragmen bu konuda israrla birsey yapmamaya devam ederek sorun bile olmayan seyleri igrenç yapiskan meseleler haline getirerek beni yipratan -bu derece bi umursamazlikta bi insan yipranamayacagi için kendisi de yipranmayan- insanlardan nefret ediyorum.
nefret bile etmiyorum.

ayrýca icqda kafasýný skebilceem kimse olmamasýndan da tiksiniyorum.

evde sýcacýk battaniyelere sarýnýp oturmak varken geçen hafta girmediim bilgisayar dersine girmek için bu havada maslaða gelmekten, botlarýmý bulamadýým için dandik ayakkabýlarýmý giydiim için þu an çoraplarýmýn ýslak ve benim donuyo olmamdan, bu kadar kasýp gelmiþken ders saatini 15 dakika geçmesine raamen iirenç çirkin korkunç hocanýn gelmemiþ olmasýndan ve hatta dersin iptal olma ihtimalinden, yarýn iki vizem olmasý ve yarýnýn tatil olmamasý fikrinden ve hayatýn þu an gözüme bu kadar çirkin görünmesinden nefret ediyorum.

iftar öncesi trafiðinden ve sonunda bayram olduðu için ve de iftar saati trafiksizliði ortadan kalkýcaaiçin ramazanýn bitmesinden nefret ediorum.

lazer pointerlardan, misafir çocuklarýndan ve hatta pointerla kedime iþkence eden misafir çocuklarýndan.

ilkokul hatýra defterlerine yazýlan manilerden nefret ediorum.

igrenç kafiyeler var yüzyillardir kullanilagelen ve insanlarin hala kullnamaktan bikmadiklari:

o ne güzel gözlerin, haldir huldur sözlerin...
olmadi yar , su testisine dolmadi yar -bu eski diil aslinda ama yine de çok igrenc-
hedeleri hödölere ekledim, yillar yili ucuz ekmek bekledim...

bu ve benzeri tüm kafiyelere onulmaz bir nefret duyuyorum.